در حومه و اطراف

من در هیچ برهه ی زمانی از زندگیم تو شهر کوچیک یا حومه ساکن نشدم. این یه قسمتی از پز ِ وجودی من است. من بچه ی تهران بودم، بعد هم رفتم تورنتو، حتی در یک برهه ای که در چین کار کردم تو پکن بودم و خلاصه همیشه تو کار میلیون میلیون جمعیت و مترو و شلوغی و وسائل نقلیه ی عمومی بودم. بعد دور گردون زد و آمدم اوتاوا، نه خود اوتاوا، یه حومه ای در چند کیلومتریش. یه مدل جایی که بی ماشین نمیشود حتی خرید سوپرت را بکنی. کار را پیاده میرم. بیست و پنج دقیقه روز ِ اول در راه بودم. باران هم که باید حتما می آمد و تا رسیدم خونه، زیرشلواری ام، هم بلا نسبت شما، خیس بود. خانه هم که یارو هندی ای که ازش اجاره کردم، به سه نفر غیر از من و خودش اجاره داده. از هر سوراخ خانه یک نفر بیرون میاد، گویی که در خود ِ دهلی هستیم. البته من روز اول فکر کردم سه نفریم، بعد دیدم که هر روز صبح یه دخی ِ چهارمی هم از اتاق ِ خود هندیه بیرون میاد و با هم صبحانه میخورن. الله العلم که در آن اتاق خواب چه میگذرد، روی آن تخت دو نفره این دو تا دخی چه میکنند.

باری، دو روزه میرم سر ِ کار. corporate  را چه ترجمه کنم؟ تا حالا در corporate  کار نکرده بودم. کارِ قبلیم در یک شرکت ِ کوچیک بود که یه میز ِ ناهارخوری را انداخته بودن وسط و همه با لپتاپ و شورت مینشستند کنار هم و میدیدم که گاهی رئیسم تو کوک محتویات ِ مانیتور ِ من است. این کار ِ جدید یه شرکت گل گنده است. در یه دفتر خلوت با سه نفر دیگه خزیده ام یک گوشه ای. کسی کاری به کارم نداره. تور برام گذاشتند و دور و اطراف را نشونم دادن، یه عالمه دخی و خانوم خوشگله در شرکت ول میچرخند، و فضا مثه کار ِ قبلی مردونه نیست. بهم گفتند اگه باید در طول روز فیسبوک بری برو، ما منعی نداریم. خنده ام گرفت. گفتم چشم، حتما سری به فیس بوک میزنم. تو اتاقم سه نفر دیگه هستند، یه دختر موفرفری که اسکل تمام است. از اسکلی اش همینقدر بگم که روز قبل از انتخابات به محافظه کارها فحش میداد و میگفت هارپر* آدم نیست، امروز که نتایج بیرون آمد، میگفت البته خودش به محافظه کارها رای داده، و فکر میکنه دولت اکثریت بهتره، اما خیلی ناراحته که دولت محافظه کار اکثریت شده. یه پسر تپلی کنارم میشینه، که فقط اسمش رو گفت و میدونم تو قسمت مهندسیه شرکته. بقیه ی تلاش ها در جهت باز کردن صحبت باهاش به بن بست رسید. از این استرسی هاست که نمیتونه با دخترها حرف بزنه (راج**) و دائما داره پاهاشو عصبی تکون میده و خش خش میکنه. من هم هدفون رو میگذارم تو گوشم و پیچش رو میپیچونم. پسره ی پشتی طراح ِ گرافیسته و دائما داره بازی میکنه، war craft  و از این مدل بازی ها که باید برن یه جا رو بگیرند. خلاصه کنم، corporate  جایی است که تو را به حال خود میگذارند که هر کار میخوای بکنی، فیسبوک، بازی، خش خش، شایعه، … و بعد آخر ماه بهت پول میدهند ولی اگر احساس کنند که در طول آن هفت ساعتی که پای مانیتور قوز کرده ای هیچ پولی برای شرکت نساختی، دربان مامور امنیتی را میفرستند که موقع اخراج، به بیرون اسکورتت کند.

من شاکی ام که چرا وسط ِ بیابون هستم و هیچ جایی نیست که بشه پیاده رفت. امروز سعی داشتم یه میانبر پیدا کنم به سمت کارم. از وسط پارکینگ ِ رو باز ِ شرکتها سعی میکردم میانبر بزنم، نتیجه اش این شد که یه کارگری که کار ِ باغبونی میکرد از دور منو دید که دارم میام، یکم پایید و نزدیکش که شدم، پشتش رو کرد، خم شد یه سری چمن رو صاف و صوف کنه و دو تا گردالی کپلهاش از شلوارش افتاد بیرون، سرخ و سفید و تپلو. من رو میگی، رامو کج کردم ولیکن یارو دیده بود که من دیدم، خمتر میشد گوسپند. خلاصه جایزه ی میانبر زدن این بود که باسن مصفلی تماشا کردم.

اینها همه ی دلایلی هستند که میخوام فرار کنم برم شهر ِ خودم. منتها قاط زدم که شهرم اصن کجاست. خلاصه، قاط ِ قاتم.

* هارپر نخست وزیر ِ محافظه کار کاناداست که گندهای عظمایی زده و باز هم حزبش با اکثریت انتخاب شد و خلاصه گند مارو گرفته تا گردن.

** راج : شخصیت big bang theory

درباره دانشمند

من کارمند روزم. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام

‹ از سالهای اسگلی

از مونترال تا اوتاوا ›

برچسب‌خورده با: کار, اجتماعی, خودشناسی, روزمرگی, زندگی
نوشته شده در Uncategorized