ما بدبختیم، باور نمی فرمایید؟

(یک: صف مرغ) من وقتی بزرگ میشدم، یک مسائلی کوپنی بود. کوپن قند و شکر و روغن وجود داشت و صف برای خرید این اقلام بسته میشد. معروف بود که عزیزی گفته اند خفه شوید که ما به جنگمون برسیم. مردم هم در صفوف به هم پیوسته خفه شدند زیرا که وطن در جنگ بود و آدم به اندازه ی کافی در راه انقلاب و اسلام همه روز کشته میشد. فلذا من خیلی برام مسئله ی عجیبی نیست که یک سری مواد خوراکی در مملکت باز نایاب بشه، یعنی قبلا دیده امش و شوکه نیستم. البته درسته که در جنگ توپ و تانکی با کسی نیستیم، اما بیست تا کشور اداره کننده ی دنیا قصد دارن مملکت ما به خاک سیاه نشانده بشه، تا رهبران ما اینقدر در زیر پا گذاشتن آمریکا زرزرهای مفت نکنند و اسرائیل رو هم هر چند وخت یکباری قلقلک ندهند و شیعیان سراسر دنیا رو هم نون مفت ندهند که بمب در عراق و سوریه و لبنان بترکاند، یا ادعای مدیریت ِ هسته ای دنیا رو نکنند. فلذا کمربندها را ملت ایران یک مقدار باید تنگ تر ببندند که بار تحریم رو خوب تحمل کنند. حالا در اینکه ملت ایران ملت شریفی هست و لیافت انرژی اتمی رو که نداره هیچ، حق مسلم شان است، به خدا، به پیر به پیغمبر، شکی نیست. ولیکن وقتی سیاست های مملکت ما بر پایه تهدید و ارعاب و مرگ به این و مرگ بر اون میگرده، ابرقدرت های دنیا هم حلوا برایمان پخش نمیکنند و بهتر از این نمیشود. من بابت ِ صف مرغ در ایران خجالت یا شوک زده  نشدم. من اعتقاد دارم از اون اقتصاد تابناک مملکت ما و جمعیت منفجر شده ی تقریبا هشتاد میلیونی و دولتی که به تخ ِ چپش هم گشنگی مردم نیست، اصلا بعید نبود مرغ نایاب شود. اصولا میباست هر چیز جویدنگی تموم میشد دیر یا زود. اما بابت ِ غصه است که مردم یک مملکت در مضیقه ی مواد غذایی باشند و دولت شان بریز و بپاش های سیاسی عجیب غیر قابل توجیهی میکند. بدبختانه.

(دو: فاجعه) زلزله ی آذربایجان دردناک بود. فیسبوغ در اطلاع رسانی خوب عمل میکنه و پست های مردم که تشویق میکند خون بدهید و شماره حساب کمک رسانی اعلام میکنند امیدوارم که به جایی برسد. عکس هایی که از حادثه در فیسبوک دست به دست میشود شاید یکی در میون مال زلزله ی بم باشه، اما به هر حال، فاجعه فاجعه است، هر چه قدر هم صدا سیمای ملی قائمش کند، و خبر رسانی نکند و احیانا کمک های خارجی را رد کند، فاجعه غیب نمیشود. مردم بدبختی که همه جوره از فقر و کمبود امکانات در مضیقه بوده اند، حالا سقف خشتی ِ بالا سرشان رو هم از دست داده اند، بچه شان زیر خاک مانده است و همان مثقالی که داشته اند، زیر خاک شده است. اینش دردناکترش میکند که اون روستایی چی داشت که حالا آن را هم نداره.

(سه: طلای المپیک) من عرق ملی زیادی برام باقی نمونده. یعنی اینکه از زلزله در آذربایجان ناراحت میشم چون یک سری روستایی که همین الانش مرغ از سفره شان برچیده بوده و در خونه های گلی زندگی میکردن، مشکلدار تر از اینی که بودن شدن. همین خیلی ناراحت کننده است. مستقل از اینکه مال یک استان مملکتم باشند یا نه. کشورم به نظرم زیباست، اما زیباترین جای دنیا نیست، چون با تعصب ملی به قله ی دماوند یا دریای خزر یا جاده ی چالوس نگاه نمیکنم. صرفا با عینک ِ زیبایی شناسی که نگاه میکنم طبیعت ایران رو زباله و خطرهای محیط زیستی و برداشت بی رویه و بی توجهی تقریبا با خاک یکسان کرده. وسط جنگل های شمال برج ساخته شده و منطقه ی حفاظت شده ای که بهش برسند به سختی پیدا بشه. دریاچه ها یکی از پس از دیگری ریق رحمت رو سر میکشند، جای بکر دست نخورده کم پیدا میشه و در یک جمله چیزهایی که داشتیم رو به گه کشیدیم. فلذا خیر، من انسان جو زده ی داغونی هستم و عرق ملی روی هیچی در مورد کشورم ندارم. نه غذاهاش، نه طبیعتش، نه هنرش، نه ورزشش، هیچ چیزش سرآمد و بهتر نیست. معمولی و معمولی است. ورزش مثلا یک نقطه ی انگشت گذاریه. چهار تا طلا و هفت هشت تا نقره و برنزی که امسال در المپیک به دست آمده نتیجه ی هیچ کار زیربنایی و سرمایه گذاری در ورزش ایران نبوده. مدیران ورزشی هر چند خودشان رو به زریح مبارک مدال طلای فرنگی کاران بمالند، کسی نمیتواند ادعا کند که برای ورزش ایران برنامه داشته. اینکه کشتی به صورت فرهنگی بین یک قشر خاصی و خانواده های کشتی گیر به صورت موروثی و سینه به سینه منتقل میشود برنامه ی کلان ورزشی نیست. کشتی هیچی از بقیه ی ورزش ها کم ندارد، اما کشتی نماینده ی مسئله ی ورزش نیست. شما ژیمناست ایرانی تا الان ملاقات کردید؟ یا شناگر؟ یا دونده؟ قایق ران؟ دوچرخه سوار؟ شیرجه زن؟  تنها نقره ی ایران در پرتاب دیسک در هیاهوی کشتی گم شد، و من دلم میخواد بپرسم شانس بود کشف استعداد پرتاب دیسک یا واقعا وی از یک برنامه ی بیست ساله و سرمایه گذاری به اون نقره رسید؟  ما ورزشی نداریم به اون صورت. در ورزش های مادر لنگ شدیدی میزنیم، و تا زیربنای ورزش رو درست نکنیم، یک المپیک میتوانیم شانس بیاوریم و یک المپیک مضمحل شویم.

باور نمیفرمایید؟

درباره دانشمند

من کارمند روزم. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام

‹ دختره ی دیلاق سیاه بیست سالگی

رویای میلیون دلاری ›

برچسب‌خورده با: امپریالیسم, ایران, ایرانیان, اجتماعی, تلویزیون, جمهوری اسلامی, سیاست
نوشته شده در Uncategorized