رویای میلیون دلاری

ریک کله اش رو میتراشه. چرا که مویی نمونده برای خود نمایی. ریک هندیه، اما به نسبت یک هندی سفید مفیده. ریک دو تا بچه ی کوچیک داره. یک دو ساله و یه شیش ماهه. وی همیشه از بی خوابی و پرمشغلگی میناله. وی سی بار به من توصیه کرده که دوست پسرت رو بدبخت نکن و بچه گردنش ننداز. من سر تکون میدم، چایی رو هم میزنم و میگم ریک، تو کلیشه ی مرد هندی رو برای من شکستی. من همیشه فکر میکردم شما مردهای هندی عاشق زن و بچه پس انداختن و زندگی خانوادگی هستید. ریک کله ی تاسش رو تکون میده، و میگه نع، من یکی نع.

ریک امیدواره که یک شب بلیط بخت آزماییش برنده ی جایزه ی پنجاه میلیون دلاری بشه و از اون حومه ی نکبتی که دو ساعت از محل کارش دوره بیاد بیرون و دیگه هم پاشو تو این شرکت نکبتی نذاره. ریک روزی سه ساعت رانندگی میکنه تا بره وبرگرده. ریک همیشه هفت صبح تو دفتره. البته خودش اینطور ادعا میکنه، چون کسی که نیست ببینه کی میاد واقعا. ریک ساعت سه میزنه به چاک. چون راهش دوره و اگه صبر کن که ترافیک بالا بگیره، به جای یک ساعت و نیم باید دو ساعت رانندگی کنه. رئیس حرفی نداره. ریک پنج سال تو این شرکت بوده و برای خودش جا پای محکمی داره.

ریک هر روز یک سر به مک دولاند یا برگر کینگ میزنه و با یک بسته ی کاغذی حاوی یک برگر چرب ، یک بسته سیب زمینی سرخ کرده و یک نوشابه ی پر از یخ میاد. وی عادت داره پاکت غذاش رو بدره. یعنی جر بده. وی مثل کسی که چهل و هشت ساعته گشنگی کشیده ساندویچ محقرش رو بیرون میاره و حمله میکنه. وی استعداد خاصی داره در این اینکه به من القاء کنه غذاش خیلی چربه. نمیدونم از قصد یا بدون آگاهی !

ریک در مورد بلیط بخت آزمایی خیلی جدیه. یک روز یک ای-میل به همه زد و گفت نفری ده دلار بذاریم رو هم هفته ای یک بار، و دسته جمعی مثلا بیست تا بلیط بخریم. هر کی پنجاه میلیون دلار رو ببره، بین همه ی اونهایی که پول گذاشتن تقسیم میکنه. چهار پنج تا از بچه های شرکت پایه شدن. من سر تکون داده و قیافه ی دانشمندی ام رو به خودم گرفتم و از علم آمار و احتمالات دم زدم. براشون توضیح دادم که اگر تو تلویزیون یک برنامه بذارند که بازنده های لاتاری یک شب فقط بیان و در طی بیست ثانیه بگند ما امشب چیزی نبردیم و پولمون سوخت شد، به سه سال زمان نیازه تا همه اعلام بازندگی کنند. ریک گفت، احتمال میلیونر شدن من با بلیط بخت آزمایی هر چند ناچیز، صفر نیست. احتمال میلیونر شدن تو صفره !

من مطمئنم ریک نصف ساعاتی که به مانیتورش ذل زده، رویابافی میلیونر شدن یک شبه اش رو میکنه. اون غنج عجیبی که در نگاهش هست بعد از برگر چربش،، حاکی از رویابافی روزانه اش* هست. حتی میشه یک ارگاسم کوچولو رو در قیافه ی آروم و خندانش دید. صندلی اش رو میده عقب، یک آه حسرت باری میکشه و ماوس چرکش رو تکونی میده که یعنی مشغولم. بعد یهو بلند میشه، جنازه ی پاکت غذا رو برمیداره و پرت میکنه تو آشغالی و میزنه از آفیس بیرون، لابد برای یک مستراح طولانی !

 

* Day Dreaming

درباره دانشمند

من کارمند روزم. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام

‹ ما بدبختیم، باور نمی فرمایید؟

درد دو جانبه ›

برچسب‌خورده با: کار, پول, اجتماعی, ارزشها, روزمرگی, زندگی
نوشته شده در Uncategorized