آن عق های رمانتیک

اغلب حوادث زندگی از دست آدم خارج هستند. زندگی  آدم  را بیشتر واکنشش به حوادث شانسی و تصادفی اطرافش تشکیل میدهد. برای مثال پنج شنبه ی پیش یازده و نیم شب افتان و خیزان از فرودگاه رسیدم. نق زدم که وای هلاک شدم، مردم، این چه زندگی ایه، این چه کاریه، کدوم کاره که آدم شب خونه نیاد آخه؟ به الف تاکید کردم که من صبح زود به وقت یک شهر دیگر که از ما جلوتر هستند باید برای جلسه ای بیدار بشوم. اخم و تخم اش را هم به الف کردم. بعد پیژامه ی خیلی گشادم که حتی پیلی دارد و مرا دو سایز گنده تر جلوه میدهد پوشیدم، نشستم لبه ی تخت. زیر پتو یک چیز سختی بود که از جایم پریدم، زدم کنار و دیدم الف کل احساسات رمانتیکش را زیر پتو در قالب گل و «زامپاین» متشعشع کرده. یک جعبه جواهر هم کنارش گذاشته.

حالا شما را ببرم به گذشته: در هشت سال گذشته خیلی صحبتش را نکردیم ولی هر بار صحبتش شد توافق کردیم که همینطوری خوبیم و لازم به ازدواج مان نیست. با هم زندگی کردیم و خانه دار شدیم و خانه چیدیم و با هم بزرگ شدیم و پدر مادرهایمان موفق نشدند راضی مان کنند که حرکتی بکنیم. من احساسات منفی ای داشتم راجع به اینکه بروم لباس سفید بپوشم و جلو خدا و دولت ابراز کنم قصد دارم با کسی طولانی مدت زندگی کنم و قول بدهم و سند بزنم. مسخره ام میآمد از عروسی هایی که میرفتم و درباره ی عقد اسلامی هم احساس انزجار پرورانده ام و اگر بخواهم روشن و پوست کنده بگویم، یک افه ی روشنفکر مآبانه ی نگاه از بالا هم به مقوله ی ازدواج و عروسی داشتم و شده بود پز زندگی ام.

حالا نمیخواهم به شدت ابراز کنم که با من نبود میلی، این اواخر به فکر افتاده بودم که بد نیست مثلا سالگرد ده سال آشنایی مان را یک جشنی بگیریم. خانواده و فامیل و دوستهای نزدیک مان را دعوت کنیم، شراب وا کنیم و عکس بگیریم. اسمش را نگذاریم عروسی، بگذاریم جشن. پدر مادر گرامی ام هم از دنیا انگار همین جشن را فقط بخواهند دیگر. همه کارشان را کرده اند، هر چی خواسته اند و نخواسته اند شده و نشده و حالا فقط من مانده ام. تازگی ها به جای ترس از ازدواج، دچار ترس شده بودم که شاید دارم اشتباه بزرگی میکنم شادمانی ای که اینقدر ساده میشود به پدر مادرم بدهم را بدون دلیل مشخصی ازشان بگیرم.

بعد خودم را در پیژامه ی پیلی دار دو سایز بزرگم یافتم، نشسته بر لب تخت بروی یک بطری شامپاین. غافلگیر شده بودم از این موقعیت و از جعبه ی جواهر قضیه. قلبم شروع کرد به توپ توپ. از الف همچین کاری بعید بود. این ما نیستیم. ما این کاره نبودیم. فلذا گفتم خیلی ضایعی الف و جوک بیخودیه. این جعبه خالیه. از این کلمات مطمئن نیستم. ولی مطمئنم که گفتم جعبه ات خالیه. خب میشناسمش. جعبه اش خالی بود. باز کردم دیدم چیزی تویش نیست. الف مثل یک شاهزاده ی قهرمان جعبه ی واقعی را از جیبش در آورد و خیلی شورش کرد و حقله را گرفت جلویم. این مثال یک حادثه است که از دست من خارج است. قاعدتا باید گریه میکردم، اشک شوق و شور میریختم و در جواب سوالی که الان یادم نیست چه بود میگفتم بله، بله ، بله. واکنش من البته غش غش خنده بود. الف را گرفته بودم بغلم و میخندیدم. خاطرم هست که پرسیدم آیا این جوک است؟ دوربین مخفی است؟ الف هم یکمی خندید ولی ابراز کرد که نه خیر جدی است. جدی سوال دارد که آیا من زنش میشوم؟

تعریف زن و شریک زندگی چیه که الان از فاز شراکت در همه چیز در بیایم و به فاز زن وارد بشوم؟ جواب این سوال برای من مشخص نیست. ولیکن در جواب مردی که کل عواطف عاشقانه اش را روی هم گذاشته و برای من یک حلقه خریده سخت است بشود گفت نه بابا، چه کاریه. فلذا حلقه ی کذا را تقریبا چنگ زدم و به کمک الف دستم کردمش. بسیار گشاد بود. بعد از هشت سال زندگی، مرد من هنوز اندازه ی انگشت های من دستش نیست. البته قبول دارم، مگر چند بار طرف برای من حلقه خریده است؟ بالاخره با حلقه ی گشاد در دست، شامپاین را وا کردیم و به سلامتی پای اسکایپ با پدر مادرمان نوشیدیم. زندگی یکمی مسخره شده است. لحظات مان پای اسکایپ میگذرد. اگر از این وضعیت ارتباطات خانوادگی ما یک فیلم درست کنند به پرده ی سینما بیندازند مطمئن نیستم کمدی سیاه است که تراژدی.

باری، هر دو خیلی خوشحال بودیم. یک هورمونی مسئول احساسات رقیق و عطوفت و وابستگی عاطفی است. مطمئنم آن شب میزان زیادی از آن هورمون (اوکسی توسین) را ترشح کردم و ریختم داخل جریان خونم. الف اصرار داشت که شامپاین بخور. بخور. بیشتر بخور. قصد داشت شنگول بشوم و به مناسبت نامزدی لابد زیر پتوی کذا کمی به هم بپیچیم. فلذا هی ریخت و من هم از هیجان و هل بودن (و لابد بالا بودن سطح اوکسی توسین) هی نوشیدم. بالاخره نزدیک یک صبح اجازه ام را گرفتم که بروم بخوابم، چون شامپاین، حلقه، ازدواج یا هیچ، فردا صبحش جلسه ی صبح زودم سر جایش بود. آقا انگار باری از روی دوشش برداشته باشند، سرش را روی بالشت گذاشت و فلفور خرناسش بلند شد. من سرم گیج میرفت. به خصوص چشمهایم را که میبستم در تاریکی همه چیز میگشت. چشمهایم را که باز میکردم بهتر میشدم. ولی احساس میکردم میخواهم شکوفه بزنم. فلذا دویدم به مستراح و کاسه ی توالت را در آغوش هیجان زده ی عرق کرده ام گرفته ام. از خنکی کف توالت حالم بهتر شد و برگشتم به تخت. باز این مصیبت تکرار شد، دویدم تا مستراح. شکوفه ای نیامد، و برگشتم به تخت. بار سوم با صدای «عق» عمیقی که از تحتانی ترین نقطه ی معده ام می آمد تگری مفصلی زدم. الف بعدها تعریف خواهد کرد که شبی که ما نامزد کردیم، او از صدای «عق» بیدار شد، چه «عاظقانه». آمد تو توالت سراغم و خیلی پشیمان و نادم معذرت خواست که اینقدر «جامپاین» به من خورانده است. بعد مرا برگرداند به تخت. دفعه ی چهارم و پنجم سری عق های رمانتیک من اینقدر خوابش سنگین شده بود که دیگر بیدار نشد. فلذا من باید این داستان را در تاریخ ثبت کنم، این منم، منی که در  مثلا «رمانتیک» ترین شب زندگی ام، با یک پیژامه ی تاریخی کف توالت منزل مان عق های فجیعی زدم. باشد به یادگار از دوست.

درباره دانشمند

من کارمند روزم. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام

‹ بله دیوانه، میفهمم.

رشته ی تخصصی ِ کوبیده ›

برچسب‌خورده با: الف, ارزشها, ازدواج, خانواده, زندگی, عشق
نوشته شده در Uncategorized