زخمهای نامرئی

میگویند درد خواستن کسی که تو را نمیخواهد (یا جور نمیشود) مثل درد فیزیکی میماند. آنجایی از مغز را میگیرد میفشارد که یک زخم واقعی با خون واقعی میفشارد. این را «x» تعریف میکرد. انگار در شکمش لگد زده اند به خودش میپیچید. روی نیمکت نشسته بودیم و هوا داشت تاریک میشد. تابستان هم داشت تمام میشد. و انگار همان موقع یک دوران زندگی مان هم داشت گذر میکرد. «x»  هیچ وقت آنقدر صادقانه و پاکبازانه زندگی نکرده بود که آخر آن تابستان زندگی کرد. طرف را برد نشاند و به او گفت من از تو خوشم میاید. طرف گفت من همچین احساسی به تو ندارم. «x»  گفت میفهمم. بعد هم تمام شد.

روی آن نیمکت محزون آخر تابستانی، دست گذاشته بود روی زخم نامرئی اش و به من توضیح میداد آیا باور میکنی درد فیزیکی دارم؟ احساس گناه میکردم. من طی هفته های منتهی به آن اعتراف عاشقانه دائما به «x» تلقین میکردم که باید به طرف بگوید. توجیه میکردم که آدم وقتی سی سال دیگر به آن تابستان محزون نگاه میکند احتمالا درد بیشتری میکشد اگر کلا هیچ وقت قضیه را نگفته باشد و سعی ای نکرده باشد. اصولا حسرت در طی ایام با آدم بدتر میکند تا شکست. با همین منطق او رفته بود، به آب زده بود و خونین و مالین برگشته بود روی نیمکت. شونه هایش را بغل کرده بود و خودش را میفشرد.

 

«L» بیشتر اهل عمل بود. باید به او دائما میگفتم که ترمزش را بگیرد و همواره در حال اعتراف عاشقانه نباشد. «L»  طفلکی بود. میگفت طرف که رد میشود او رسما احساس میکند که پاهایش بدون اختیار میخواهند دنبال طرف بدوند. «L» دائما در مورد بوسیدن طرف و چشمهای قشنگش و دماغ عقابی اش و قد بلندش برایم وراجی میکرد. به «L»  میگفتم که اگر مرتب با آدمهای رندم بخوابد اینقدر شهوت زده در مورد طرف فکر نمیکند و میتواند اندکی منطق به خرج بدهد. «L»  البته هیچ وقت عاقل نبود. نهایتا به منتهای آرزویش رسید و در یک شب مستی که هیچ کس روی پاهایش به درستی نمی ایستاد موفق شد طرف را ببوسد. طبق توضیحاتش آنقدر خودش را به طرف فشرده بود و ادای مستی درآورده بود و خودش را در آغوش طرف رها کرده بود که بوسه به صورت طبیعی پیش آمده بود. طرف او را تا خانه رسانده بود اما بالا نیامده بود. «L»  بعد از آن حادثه ی بوسه، عقیده داشت که طرف هم عاشق اوست.

طرف البته از دوستان قدیمم بود و بعضا برایم از دختر بازی هایش میگفت. در یکی از وراجی های این در آن درش، برایم از کسی به نام «L»  گفت که سریش شده و ول نمی کند. میگفت چند بار به «L»  گفته که در دست از سرش بردارد و «L»  بیشتر خودش را میچسباند. میگفت یک مقدار دلش میسوزد و یک مقدار هم به عقل و شعور «L»  شک دارد و میترسد طرف آبروریزی راه بیاندازد.

«L» دو سال تمام در مورد طرف رویابافی کرد، اشک ریخت، جیغ کشید، بوسه های به زوری گرفت، «سریش» بازی درآورد و نهایتا طرف به او گفت که دوست دختر دارد و بهتر است «L»  دست بردارد. «L» دست برداشت. اما من میدیدم از جای زخمش خون نامرئی میاید.

درباره دانشمند

من کارمند روزم. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام

‹ منو با خودت ببر

ممل آقا ›

برچسب‌خورده با: اجتماعی, رفیق بازی, روابط, زندگی, عشق
نوشته شده در Uncategorized