شوری پایان

الان؟ الان از یلدا پارتی آمدم خونه. شب یلدا وقتی که بچه بودم یک قضیه ی دیگه بود. پدر مادر ِ مادرم زنده بودن، آجیل میگرفتن، میامدن پیش ِ ما، یک برنامه ی فرهنگی ای بود اصن. الان یک چند سالی هستش که به مست کردن های شدید و تلو تلو خوردن های متقاعب تبدیل شده. یعنی همین الان در یکی از فازهای تلو تلو زدن ِ ذهنی هستم. دوی صبح دقیقا. چه اصراری دارم در این اضطرار ِ مستی وبلاگ در کنم از خودم؟ پر از غلط دیکته ای و دستور زبانی؟ از این لحاظ که در این شب اتفاقات مهمی برام اوفتاد. اول اینکه آیدای پیاده رو وسط یکی از خزترین پارتی های ممکنه در تورنتو دیدم. دفعه ی قبلی که آیدا را دیده بودم، وسط پارک مونت رویال، داشتم با بادکنکهای تولد یکی دیگه ور میرفتم، بلکه بتوانم چنان فشاری به بادکنک ها بیاورم که بترکند. یکم هم حواسم روی دوست پسرم بود که دخی مخی ای احیانا بلندش نکند. آن دورانی بود که شک ِ نزدیک به یقین داشتم که همه تو کار تو دل برو بودن ِ دوس پسر ِ خوشتیپم هستند. باری، برگردم به پارک مونت رویال ِ مونترال. وسط آن هیر و بیر ِ تولد ِ فلانی، بابای یکی از بچه ها با یک خانوم ِ مقبولی و هیئت مشایعت کنندگان آمدن، یکم با جمع ِ خوش و بش کردن، من یکم رفتم تو کف که این بابای کی بود، و یکم با دوس پسرم غش غش خندیدیم که کی باباشو دعوت کرده بود…. دوست پسرم تاکید داشت بابای طرف چه قذه آشنا میزد، و من میگفتم به چش های تو اطمینانی نیست. باری، شب به کمک فضولی رو فیضبوغ دستگیرمان شد که بابای مذبور در واقع توکا نیستانی ِ عزیز بود به معیت و همراهی آیدا. نه من وقعی نهادم به آیدا، نه وی اصولا چیزی به ما نهاد.

شما بگیر چند سال گذشت، شما در یک پارتی بزن بکوب ِ بابا کرمی ِ دبش در ناف ِ تورنتو هستی،  شش روز ِ دیگه از تورنتو کلا تشریفت را میبری آن سر قاره، بعد در میون جمعیت خود شخص ِ نویسنده ی مذبور را تشخیص میدهی. بذار کنارش که چند سال است وبلاگش را میخوانی، عکسهای بچه اش را زیر و رو میکنی و قند آب میکنی که عجب موجودات ِ نازنینی، بعد طرف در دو متری ات غر میریزد. بنابر غریزه ی ذاتی که هر فکر ِ رویایی را عملی میکنم، دست سولی را سفت چسبیدم ، گفتم بیا بریم ببینیم این خانوم محترم همان نویسنده ی محبوب ِ مذبور هست یا نه. ریختیم سرش. طرف ِ بیچاره سریعا موقور آمد که خودش است و اسمش آیداست و وبلاگ مینویسد. متاسفانه فقط دو لیوان با اینکه خم بشوم و بگویم روی شکمم را امضاء کند فاصله داشتم. تند تند حرف زدم، نذاشتم سول ِ بیچاره اصن لام تا کام حرف بزند، شیرین کاری کردم تا جایی که میشد و از خودم راضی و خوشحال صحنه را ترک کردم.

یکم باباکرمم را امتحان کردم. هنوز همه چیز سر جایش بود. ساعت یک دل از یلدا پارتی کندم و با رفقام ریختیم بیرون در کلاب دنبال تاکسی.

بعد مسئله اینست که فهمیدم که سولی و گلی در حال سوار شدن به تاکسی ای هستند که میبردشان، و دیگه تمام شد. فردا میروند تعطیلات و من سه شنبه از تورنتو میرم و آن دوران به سر آمد. بعد صورتم داغ شد، از اشک. نمیدوم از شدت مستی بود، یا حجم احساساتی که بهم در یک شب وارد شده بود. ریملها و خط چشهای سیاهم میامد از چشها پایین، شوری اشکام قاطی شده بود با اینکه کدومشون رو بغلم فشار بدم. دوست پسر ِ یکیشون عجله داشت قال قضیه ی شیون ِ من رو بکنه، کردشون تو تاکسی، بای بای، و رفتن. من نشستم تو تاکسی بعدی، و با همخونه ایم سیر گریه کردم. لامصب، اصن فرق نداره از کجا میخوای بری، از ایران یا از یک شهر غربتی به یک شهر غربتی ِ دیگه، گریه هاش درد داره، شوره، و درامه.

درباره دانشمند

من کارمند روزم. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام

‹ از میان خبرها در میان فروش خونه زندگی

آنچه در تعطیلات ژانویه گذشت ›

برچسب‌خورده با: فضای مجازی, مهاجرت, وبلاگ, بچگی, خودشناسی, خاطرات, رفیق بازی, روابط, زندگی, سفر
نوشته شده در Uncategorized